Wat David Goovaerts (2002) betreft mag de wereld wel wat meer zijn zoals vroeger.

Met zijn nostalgische, weemoedige, ouderwetse, talige, ietwat autistische, maar bovenal melancholische karakter neemt hij u mee in een absurdistische en muzikale reis door de moeizame, maar unieke wereld van de eeuwige kluizenaar, waarin hij u, buiten alle ellende om, de bovennatuurlijke schoonheid in de kleinste dingen op aarde laat zien.

Sofie is een absurde theatermaker. En als het niet absurd is, zit ze wel in de metaforen. Ze houdt ervan om verhalen te maken die je aan het denken zetten, zelfs als ze niet direct vertellen wat haar nou écht raakt. Want eerlijk? Dat vindt ze spannend. Te spannend? Weet ze niet. Gaat ze het toch doen? Weet ze niet. Misschien wel. Ik weet het niet. Eigenlijk ben ik het gewoon, die dit tekstje maakt. Ik denk dat jullie het zelf maar moeten zien om te weten wat ik nou precies maak. Of vind. Of denk. Of waar het eigenlijk over gaat. Maar één ding is zeker; wat ik maak komt recht uit m’n hart, en ik heb er zin in!

Fee Oomes (2000) komt uit een nest waar niemand normaal is, en besloot comedian te worden om dat gegeven slim uit te buiten. Voor Fee is alles materiaal – geen symptoom, geen taboe blijft onbenut. Met een ondeugende energie sleept ze haar publiek mee in de spanning van iets nét over de grens doen. Haar optredens zijn een wervelwind van intrusieve gedachten, scherpe wendingen en een hoge grapdichtheid.

Fee neemt risico’s, en dat loont. Haar publiek blijft achter met het gevoel samen 'iets stouts' gedaan te hebben. In haar werk onderzoekt ze thema’s als religie, new age spiritualiteit, vrouwelijkheid en ideologische verwarring. Ze prikkelt en daagt uit om verder te kijken dan je lief is.

Fee Oomes vindt iets anders dan jij vindt – en dat vind je lekker.